U Beogradu je noćas u 88. godini preminuo akademik Ljubomir Tadić, član SANU, jedan od osnivača Demokratske stranke, otac bivšeg predsjednika Srbije Borisa Tadića.
Ljubomir Tadić je rođen 1925. u Smriječnu, u Crnoj Gori. Imao je 16 godina kada se priključio partizanskom pokretu. Bio je profesor filozofije i sociologije prava na Univerzitetu u Beogradu i stalni član SANU.
Godine 1968. bio je jedan od predvodnika studentskih protesta, pa je 1974. kao nepodoban udaljen sa Univerziteta.
Jedan je od 13 osnivača obnovljene Demokratske stranke decembra 1989. godine, i uz Dragoljuba Mićunovića jedini je iz te prvobitne ekipe koji je ostao u DS-u. U više navrata je bio član Glavnog odbora te stranke.
Nakon Drugog svjetskog rata studirao je u Sarajevu i Beogradu. U Sarajevu je bio prvi sekretar Univerzitetskog komiteta i urednik dnevnika “Oslobođenje”.
Filozofiju prava doktorirao je u Ljubljani. Kao naučni saradnik, bio je član Ustavne komisije za pripremu Ustava iz 1963. Prof. dr Mišo Kulić tvrdi za njega da “nije nikada ni težio, a ni od drugih intelektualaca tražio pristajanje na obaveznost svog naučnog, intelektualnog i moralnog uvjerenja, jer intelektualnu zajednicu nikada, čak i onda kada ga je Brozov režim getoizirao sa njemu po uverenju sličnim intelektualcima u Institut za filozofiju, nije shvatao kao koteriju. (…) Nikada nije tražio ni poslušne učenike, a ni neku intelektualnu ili političku grupu koja bi ga slijedila”.
Tadićevo djelo “Poredak i sloboda” (1967.) ostavilo je veliki utisak na tadašnje generacije studenata. I njegovo poznije djelo “Tradicija i revolucija” (1972.) imalo je sličnu sudbinu.
Kritičko pisanje za časopis “Praksis” i odluka da, kao profesor Beogradskog univerziteta, podrži studentski protest 1968. (po sopstvenom priznanju, on je autor naziva “Crveni univerzitet Karl Marks”), razlozi su zbog kojih je svrstan u grupu disidenata tadašnjeg režima i jedan je od osam profesora koji su polovinom sedamdesetih odstranjeni sa Filozofskog fakulteta.
Zajedno sa nekolicinom istomišljenika pokrenuo je u Engleskoj “Praksis International”, a u zemlji sa Dobricom Ćosićem pokušao pokrenuti časopis “Javnost”.
Bio je predsjednik Pokreta za zajedničku evropsku državu Srbiju i Crnu Goru, koji je imao za cilj da svi državljani te republike dobiju pravo glasa na referendumu o odvajanju Crne Gore.
Pisao je da rat nije započeo 1991. godine, već da se njegove jasne naznake nalaze u periodu ranije socijalističke izgradnje, posebno “ustavne izgradnje”, najviše Ustava iz 1974. godine.
Tvrdio je da za razaranje Jugoslavije nije bio odgovoran socijalizam, nego njegov “boljševički privid”, pri čemu je “historijski paradoks da između boljševičkog projekta razbijanja Jugoslavije i zapadnog projekta kojim je to razbijanje ostvareno, postoji puna konvergencija”.
Dobitnik je Sedmojulske nagrade, najvišeg priznanja Srbije.
Dopisni je član SANU od 1985. godine, a redovni od oktobra 1994. godine.