Od posljedica eksplozije pogiulo je 14 bošnjačkih civila, a teško ranjeno njih 12.
Ovo je jedan od niza primjera agresije tadašnje SR Jugoslavije na Republiku Bosnu i Hercegovinu.
Ovakva granatiranja su bila svakodnevna pojava na prostoru slobodne srebreničke teritorije pod kontrolom ARBiH, a služila su u svrhu vojne pomoći agresorima iz VRS, nakon što se JNA formalno povukla iz BiH u maju 1992. godine.
Međutim, cjelokupno naoružanje, oprema i kapaciteti ostavljeni su na raspolaganje VRS, a JNA je samo promijenila naziv u Vojska Jugoslavije.
Presudom Međunarodnog krivičnog tribunala za bivšu Jugoslaviju u predmetu Duško Tadić utvrđeno je da je međunarodni oružani sukob u BiH definitivno postojao od početka 1992. do 19. maja iste godine (kada se JNA službeno “povukla” iz sukoba), premda Žalbeno vijeće konstatuje kako direktni uticaj JNA kroz terensko djelovanje i ispomoć Vojsci RS-a nakon tog datuma nastavlja egzistirati tokom sve četiri godine agresije.
Osim toga, drugostepenim presudama u predmetu protiv prvih ljudi Službe državne bezbjednosti tadašnje krnje SR Jugoslavije Jovici Stanišiću i Franku Simatoviću Frenkiju utvrđeno je učešće Jedinice za specijalne operacije (Crvene beretke) tokom okupacije Bosanskog Šamca u proljeće 1992. godine pod direktnom komandom SDB-a.
Platni spisak Vojske Jugoslavije sadržavao je imena istaknutih generala Vojske RS-a na čelu sa ratnim zločincem i generalom VRS Ratkom Mladićem koji su te benefite koristili sve do 2001. godine.
Pored svakodnevnog bjesomučnog granatiranja, Vojska Jugoslavije je upadala na teritoriju RBiH i aktivno učestvovala u napadima, protjerivanju, pljačkanju silovanju i ubijanju bošnjačkih civila.
Zbog ovog zločina niko nikada nije procesuiran niti osuđen.
