Iza brojki stoje sudbine i sistem koji nije na vrijeme prepoznao niti zaustavio nasilje. U najmanje 17 slučajeva žrtva je bila u partnerskom odnosu s počiniocem: ubijeno je 11 supruga i 4 nevjenčane partnerke. Evidentirane su i žrtve koje su bile majke (3), djevojke (2), te po jedna nana, punica i rodica. U 11 slučajeva nije bilo porodične veze, a jedan odnos još nije razjašnjen.
Najviše predmeta vodili su KT TK i KT KS – po osam slučajeva. Šest tužilaštava u posmatranom periodu nije imalo predmete ubistava žena: Tužilaštvo Brčko distrikta, KT BPK i Posavskog kantona, te OJT Banjaluka, Istočno Sarajevo i Trebinje.
Tragični niz nastavio se i 2025. – slučaj iz Kalesije, gdje je Emir Selimović ubio suprugu Inelu i 13-godišnjeg sina, pokazao je koliko je eskalacija predvidiva kada se dugotrajno nasilje ne zaustavi. Počinitelj je uhapšen nakon nekoliko dana bjekstva.
Pravni okvir je neujednačen: Federacija BiH je femicid nedavno prepoznala kao posebno krivično djelo, što otvara put strožim kaznama. U Krivičnom zakonu RS femicid i dalje ne postoji kao zasebno djelo.
Ovo nije samo statistika – to su imena, lica i porodice. Stručnjaci upozoravaju da su obrasci su poznati (prijetnje, proganjanje, kontrola, prethodne prijave). Potrebni su brži zaštitni nalozi, uvezane evidencije između policije, tužilaštava i centara za socijalni rad, obavezni programi za počinioce i stalne javne kampanje. Nulta tolerancija na nasilje mora postati pravilo, a ne parola.
